LINHA IMAGINÒT

P28-30 / ANALYSE

JOSEP D’ARBAUD, LA RESPELIDA DE L’ESCRITURA OCCITANA par Serge Labatut #3

Descubriguèri Joseph d’Arbaud a travers un tèxt de Felis Castan intitulat La Granda Generacion de 1900 trapat dins de vièlhs numeròs d’Òc de 1953.

I avia un paragraf que s’apelava «D’Arbaud sol». Virava entorn del roman de d’Arbaud La Bestia del Vaccarès. Castan botava d’Arbaud en mièg de la litteratura occitana coma un punt de referiment. La Bestia del Vaccarès èra lo roman del cambiament, de rompedura amb l’estetica felibrenca e de l’entrafa dins la modernitat de son temps.
Mas avant de contunhar cal parlar un bocin de la vida de d’Arbaud. Nascut en 1874 a Meirarga D’Arbaud creissèt dins l’amor de la lenga d’Òc. Sa maire, Marià, èra una felibressa que jol nom d’Azalais d’Arbaud publiquèt un recuèlh de poèmas : Lis Amoras de Rivas. E son grand mairal èra tanben felibre e saberut. A detz ans anguèt a Avinhon estudiar encò dels jesuitas, ont s’afrairèt amb Romanilha e Felis Gras. Puèi faguèt son drech coma un filh de bona familha a s’Ais de Provença. A s’Ais fa partida de la còla de poètas francimands, amb Joachim Gasquet, Louis le Cardonel e Emile Sicard, qu’èran plan actius a n’aquel moment. En 1898 plantèt tot e se n’anguèt viure en Camarga retrobar son pichòt cosin lo Marquès Folco de Baroncelli. Comprèt una manada e faguèt la vida de gardian e de manadièr. Non pas coma un torista mas vertadièrament. Aquò durèt de 1898 a 1906. En Camarga la febre lo secutava, e èra pas de febre paludenca coma cresiá. Per se curar partiguèt en Suissa dins lo Valès, a Montana. En 1911 tornèt a Meirarga ont visquèt amb sa maire. En 1917 a la mòrt de sa maire s’installèt a s’Ais. De 1917 a 1928, s’entrevèt de la revista «Le Feu». Es tanben lo temps de sa granda activitat de propagandista, mai que mai en francés, de la Causa e de la Libertat de la Provença. Deven Majoral del Felibrige e lo trapam dins totas las festas gardianas e felibrencas per sostener la lenga, los us e la libertat de Provença. En 1928 arrestèt sas activitats e s’acontentèt d’escriure e de recebre sos amics. Pendent la guèrra, matrassat per la malautiá aguèt pas mai d’activitat literaria. Se maridèt en 1946 amb una joinesa e se pòt dire qu’en 1947 son òbra es acabada. Moriguèt en 1950.

La Linha Imaginòt réserve cet article à ses abonnés papier *